Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Κακά ξεμπερδέματα!

Περίεργο, έχω γράψει και έχω σβήσει πάνω από 10φορές αυτά που γράφω.
Δεν είναι απίθανο να ξανασβήσω και τα τωρινά αλλά είμαι στις 25 λέξεις και ακόμα δεν έσβησα τίποτα, καλό είναι αυτό.

Μάλιστα!!Άλλαξα και παράγραφο!
Το τελευταίο διάστημα οι γονείς μου δνε κάνουν ρούπι χωρίς εμένα, δεν ξέρω μάλλον μ έχει φοβηθεί το μάτι τους.
Σήμερα λοιπόν το πρωί ήταν να πάμε στο χωριό για μία βολτά.
Και δεν πήγαμε και ο λόγος ήμουν εγώ γιατί με έπιασε μία κρίση μέσα στο αυτοκίνητο καθώς πηγαίναμε.

Είμαι 22χρονών και αυτή τη στιγμή είμαι απολύτως εξαρτώμενη απ τους γονείς μου, ιδιαίτερα την μαμά μου.
Το θεμά δεν είναι αυτό, δεν μ ενοχλεί πχ που δνε δουλεύω[μ ενοχλεί και αυτό αλλά εδώ που φτάσαμε είναι το τελευταίο που με απασχολεί!]αλλα όταν έχεις μάθει αλλιώς, και έχεις συνηθίσει να βλέπεσαι με τους γονείς ή το πρωί που φεύγουν για την δουλειά και εγώ γυρνάω από έξω ή σε κανένα κυριακάτικο τραπέζι ή στα πεταχτά το μεσημέρι ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ξαφνικά να είσαι συνέχεια μ αυτούς.

Βασικά θα ήθελα να διελευκάνω κάποια πράγματα περί ψυχολογίας και κατάθλιψης, που πιστέψτε με τα έψαξα πολύ.
Όταν πριν λίγα χρόνια διαπίστωσα ότι κάποια πράγματα δεν μ αρέσουν, δνε έδωσα μεγάλη σημασία, συνέχισα με αυτά και τα κουκούλωνα κάτω από μανδύες, τα κλάμματα κάτω από γέλια, την αποτυχία κάτω από ευχαρίστηση, την ζήλεια κάτω από αγάπη.

Όταν μπήκα την πρώτη φορά μέσα στο ιατρείο, αφού συστηθήκαμε και είπαμε τα βασικά περί κανόνων ψυχολογίας και τα σχετικά με ρώτησε "Τι σε έκανε να αποφασίσεις να κλείσεις ένα τέτοιο ραντεβού;" και η μόνη απάντηση που είχα να δώσω ήταν "Εγω δεν ήμουν έτσι".

Από τότε που θυμάμαι την μαμά μου να μου μιλάει για την νονά μου δεν μου έλεγε τίποτα άλλο από το "Η νονά δεν θα έρθει να σου φέρει τα δώρα, θα πάω εγώ να τα πάρω, δεν έχει διάθεση" ή "Η νονά δεν θα έρθει στα γενέθλια σου γιατί δεν έχει διάθεση"
Παρ όλα αυτά όποτε έβλεπα την νονά μου, μου φαινόταν περιχαρής και ιδιαίτερα ευτυχισμένη. Είχε την δουλειά της, τα παιδιά της, τα ταξίδια της, τα ωραία της, τα λούσα της, τις βόλτες της.

Η κατάθλιψη είναι παρεξηγημένη έννοια.
Ο άνθρωπός που πάσχει, ιατρικά αποδεδειγμένα, από αυτήν δεν διαφέρει σε τίποτα από κάποιον άλλο.
Το κακό είναι ότι πολλοί είναι επηρεασμένοι από τις τραβηγμενες απ τα μαλλιά περιπτώσεις και απ τις ταινίες.
Δεν είναι όλοι οι καταθλιπτικοί σε ψυχιατρικές κλινικές και οι περισσότεροι δεν χρειάζεται καν να μπούνε.
Η μεγαλύτερη μάστιγα είναι η παραπληροφόρηση πάνω σ αυτήν, παρά η ίδια η κατάθλιψη.

Για να μιλήσω με προσωπική εμπειρία, μέχρι πριν 10μέρες έβγαινα κανονικά έξω με τους φίλους μου, και ντυνόμουν και στολιζόμουν και γελούσα.
Οι τελευταίες 10μέρες μου ήρθαν λίγο βαριά,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν βγαίνω απ το σπίτι.
Βγαίνω από το σπίτι αλλά έχω μία μανία καταδιώξεως, παίζω λίγο κρυφτό πίσω από κολόνες της ΔΕΗ όταν βλέπω γνωστό και κάθομαι πολλές παραπάνω ώρες στην τηλεόραση.
Δεν θα πω ψέματα, μένω και αρκετές ώρες σο κρεβάτι με καττεβασμένα τα παντζούρια.
Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν γιατί υπάρχει λάθος αντίληψη της κατάθλιψης.

Και εγώ λάθος την είχα.
Γι αυτό και όταν μου είπε η γιατρός ότι βρίσκομαι σε κατάθλιψη τα τελευταία χρόνια μου ήρθε λίγο βαρύ.
Αλλά τώρα είμαι σε θέση, και στην πιο κατάλληλη[δεν με τιμάει αυτό] πιστεύω να αναθεωρήσω τις απόψεις μου.

Η κατάθλιψη προκαλεί κακό μόνο σ αυτόν που την έχει.
Αυτό το "δεν ξέρω τι θέλω"
το ανευχαρίστητο
η αστάθεια σε ότι λές και αισθάνεσαι
η αβεβαιότητα των πράξεων σου
καταστρέφουν την ζωή σου χωρίς να το καταλάβεις και πιστεύεις ότι "φάση είναι, θα περάσει".

Πριν λίγους μήνες είχε μπει η μαμά μου σε ένα νοσοκομείο για μία προγραμματισμένη επέμβαση.
Υπήρχε ένα παράθυρο στο διάδρομο που έβλεπες μία αυλή η οποία όπως μου είπε ένας γιατρός ήταν ο χώρος τον ψυχασθενών.
Δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να συγκρίνω εμένα με κανέναν από εκείνους τους ανθρώπους αλλά η επιστήμη λέει ότι η ψυχολογία του ανθρώπου έχει στάδια για να φτάσει σ εκείνο που εγώ και εσύ έχουμε στο μυαλό μας όταν ακούμε για κατάθλιψη.

Είμαι σε μεγάλο δίλλημα τελευταία.
Δεν μπορώ να μην σηκώνω τα τηλέφωνα για πολύ ακόμα, ούτε να μην απαντάω στα μηνύματα.
Αλλά το πρόβλημα είναι να συνεχίσω από εκεί που είχα μείνει 15μέρες πριν ή να μοιραστώ το πρόβλημα;;

Αύριο είναι η επόμενη συνεδρία.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά χαίρομαι!


***Ααα επίσης θα ήθελα να πω ότι παρακολουθώ όλους όσους με παρακολουθείτε αλλά δεν φαίνομαι στην πίνακα παρακολουθήσεων, δεν ξέρω γιατί!!

3 σχόλια:

!sweety! είπε...

Είναι όντως παρεξηγημένη έννοια η κατάθλιψη.Μάλλον δεν ξέρεις πότε θα σου χτυπήσει ύπουλα την πόρτα κι εσύ,μην αναγνωρίζοντάς την,θα της ανοίξεις διάπλατα.

Anyway...Μάλλον δεν μπορώ να μιλήσω από προσωπική πείρα (θέλω να πιστεύω ότι δεν είχα πέσει ποτέ σε κατάθλιψη),αλλά είχα περάσει μια φάση στην οποία δεν ήθελα να βλέπω γνωστούς,κοιμόμουν ή απλώς έμενα για πολλές ώρες στο κρεβάτι,ένιωθα πως δεν έχω διάθεση να βγω...
Ώσπου κατάλαβα τι ήταν αυτό που με είχε κάνει να νιώθω έτσι και έκοψα το κακό από τη ρίζα του!

Βρες κι εσύ πράγματα που σε ευχαριστούν ουσιαστικά και συνεχίζοντας τις συνεδρίες θα δεις που όλα θα γίνουν πολύ καλύτερα!!!

ΜΜΜάκια!!!

P.S.:Αν βάλεις το gajdet των αναγνωστών και κάνεις friend connect θα φαίνεσαι στον πίνακα.

μικρή Μεγάλη είπε...

Κατάθλιψη...
Είχα πάντα αυτό το ανικανοποίητο, το μελαγχολικό χωρίς να είναι δυστροπία... Τον τελευταίο χρόνο περνάω μια παρόμοια φάση. Νιώθω κουρασμένη και κοιμάμαι πολλές ώρες και συνήθως βαριέμαι να βγω έξω. Άλλοτε πάλι με πιάνουν κρίσεις ενθουσιασμού.
Νιώθω να χάνω τους περισσότερους από γύρω μου κυρίως λόγω αμέλειας. Δεν έχω διάθεση που διάβασα και κάπου!
Πιστεύω είναι μεγάλη βλακεία που η επίσκεψη στον ψυχολόγο θεωρείται κάτι κακό από πολλούς! Είναι μεγάλο βήμα να πας σε ψυχολόγο και το θεωρώ πολύ γενναίο και το έχω σκεφτεί και εγώ πολλές φορές. Δεν ξέρω πάντα το γιατί αλλά νιώθω πολύ "τραυματισμένη" κι αυτό ίσως κάποιες φορές κάνει τη συμπεριφορά μου και αλλόκοτη.
Με έβαλες σε πολλές σκέψεις και χαίρομαι πολύ που σε βρήκα!

Xrusafh είπε...

Όντως στην εποχή μας όλα παρεξηγούνται εύκολα....
Ίσως έχω περάσει από κατάθλιψη... ίσως και την πέρασα ξανά πρόσφατα...
Όταν άρχισα να κλαίω συνέχεια...
Όταν αντί να βγαίνω ήθελα απλά να κοιμάμαι για να μη σκέφτομαι...
Όταν με έπιασε κρίση άγχους γιατί πιέστηκα ψυχολογικά....
Αλλά πάντα μου περνάνε όλα... γιατί σκέφτομαι πως άνθρωποι εκεί έξω πεθαίνουν... και είμαι ευγνώμων που έχω την υγεία μου και την οικογένειά μου ακόμα και αν κάποιες φορές με στενοχωρούν, με πιέζουν και δεν με καταλαβαίνουν....