Ένα καλοκαίρι σαν τα προηγούμενο αλλά ΤΟΣΟ διαφορετικό.

Κοίτα να δεις
που κάποτε
το νησί που παρακαλούσα να φεύγουμε
και το σπίτι το θεωρούσα μακρυά από το κέντρο
και φώναζα στη γιαγιά μου ότι δεν θέλω άλλες φακές καλοκαιριάτικα
και εκνευριζόμουν όταν μου έλεγε η μαμά μου "αυτό είναι το σπίτι μου" και δάκριζε
και τις θάλασσες τις θεωρούσα μακρυά
και απέφευγα τους ντόπιους γιατί είχαν το "χωριάτικο" και "κατινίστικο" στυλ
και είχα ένα ποδήλατο που το έδενα με αλυσίδα όπου πήγαινα
και την παρέα μου απ το νησί ποτέ δεν την πήρα στα σοβαρά
και θεωρούσα χαζό που κλαίγανε όλοι μαζί αρχές σεπτεμβρίου γιατί εγώ ανυπομονούσα να φύγω

φέτος
μου λείπει η γιαγιά μου και οι φακές της
οι ντόπιοι ήταν η καλύτερη ψυχοθεραπεία
την καλοκαιρινή παρέα δεν ξέρω πως θα την αποχωριστώ
λέω "αυτό είναι το σπίτι μου" και δακρίζω
η αλυσίδα του ποδηλάτου έχει μείνει στο γκαράζ από πέρισυ
οι παραλίες μοιάζουν ονειρικές
και το σπίτι έχει θέα στη χώρα και στα καράβια του λιμανιού, ποτέ δεν το είχα προσέξει...