Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Ένα καλοκαίρι σαν τα προηγούμενο αλλά ΤΟΣΟ διαφορετικό.

Κοίτα να δεις
που κάποτε
το νησί που παρακαλούσα να φεύγουμε
και το σπίτι το θεωρούσα μακρυά από το κέντρο
και φώναζα στη γιαγιά μου ότι δεν θέλω άλλες φακές καλοκαιριάτικα
και εκνευριζόμουν όταν μου έλεγε η μαμά μου "αυτό είναι το σπίτι μου" και δάκριζε
και τις θάλασσες τις θεωρούσα μακρυά
και απέφευγα τους ντόπιους γιατί είχαν το "χωριάτικο" και "κατινίστικο" στυλ
και είχα ένα ποδήλατο που το έδενα με αλυσίδα όπου πήγαινα
και την παρέα μου απ το νησί ποτέ δεν την πήρα στα σοβαρά
και θεωρούσα χαζό που κλαίγανε όλοι μαζί αρχές σεπτεμβρίου γιατί εγώ ανυπομονούσα να φύγω

φέτος
μου λείπει η γιαγιά μου και οι φακές της
οι ντόπιοι ήταν η καλύτερη ψυχοθεραπεία
την καλοκαιρινή παρέα δεν ξέρω πως θα την αποχωριστώ
λέω "αυτό είναι το σπίτι μου" και δακρίζω
η αλυσίδα του ποδηλάτου έχει μείνει στο γκαράζ από πέρισυ
οι παραλίες μοιάζουν ονειρικές
και το σπίτι έχει θέα στη χώρα και στα καράβια του λιμανιού, ποτέ δεν το είχα προσέξει...


Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Κρίση VS Διακοπές.

Αχ...

Τελευταία συνεδρία σήμερα πριν τις διακοπές.
Θα την ξαναδώ τέλη αυγούστου και κάτι σπάει μέσα μου.
Όχι για αυτήν καθεαυτήν, αλλά για την ανάγκη να μιλήσω σ έναν τρίτο, δεν καταλαβαίνεις τι λέω, έτσι?
Λογικό.

Τέρος πάντων, αύριο φεύγω και γυρίζω τέλη αυγούστου.
Οι φετινές διακοπές δεν είναι αυτές που ονειρεύεται κάθε 21χρονος.
Φέτος θα πάρω παρανταριά τα εξοχικά μαζί με γονείς και αδέρφια.
Έχουν περάσει 4χρόνια από τότε που τελευταία φορά ήμουν ολόκληρο το καλοκαίρι με οικογένεια.

Αν είχα επιλογή για φέτος θα καθόμουν σπίτι.
Ναι, μην κάνεις την κλασσική ερώτηση "Μες στο καύσωνα στη πόλη?".
ΝΑΙ ΣΤΗ ΠΟΛΗ.
Και ούτως ή άλλως, πώς με κόβεις??
Να έχω νταλκά να βγω απ το σπίτι??
Αν απαντάς "ναι" στην ερώτηση να σου δώσω το τηλέφωνο της ψυχολόγου μου.
Εννοείται ότι το σπίτι μου είναι ο μικρόκοσμος μου, που δεν μπαίνουν μέσα ούτε μάγισσες, ούτε δράκοι.
Έχει και πολλά ωραία μηχανήματα που τα λένε ερ-κοντίσιον, μπόμπα θα ταν.

Μου υποσχέθηκε ότι θα αλλάξει αυτό, όχι σύντομα, θέλει τον χρόνο του και την διάθεση μου.
Την οποία δεύτερη δεν την βρίσκω πουθενά.

Σήμερα έπαθα μία κρίση πανικού στο αυτοκίνητο καθώς οδηγούσα.
Ένα θα πω για να καταλάβεις, το διπλανό αυτοκίνητο είχε παιδάκια και με έδειξαν στους γονείς τους.

Εντάξει, μην αγχώνεσαι δεν είμαι τρελλή.
Ψέμματα, είμαι τόσο τρελλή όσο να το καταλαβαίνω.

Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρή και κάποιος απ την παρέα ή κάποιος γονιός φώναζε λίγο παραπάνω λέγαμε "κρίση πανικού παθαίνει" και γελούσαμε.
Ειλικρινά, εύχομαι να μου φαινόταν και τώρα τόσο αστείο όσο τότε.
Αλλά δυστυχώς η κρίση πανικού δεν έχει καθόλου πλάκα, ούτε για αυτόν που την παθαίνει, ούτε για αυτόν που είναι δίπλα[είναι πολύ πιθανό να πάθει εγκεφαλικό απ την ταραχή].

Ευτυχώς εγώ δεν προκάλεσα βλάβη σε κανέναν, μόνο μία γρατζουνιά στο αυτοκίνητο, μία πληγή στο πόδι μου και πολλά βλέμματα καταπάνω μου.
Ήμουν μόνη μου και δεν μπόρεσα να το ελέγξω.

Σήμερα λοιπόν έμαθα ΚΑΙ το άλλο ευχάριστο.
Είμαι σε μία φάση εξαρτώμενη από κάποιον.
Η οποία φάση είναι επιστημονικά αποδεδειγμένη, έτσι??
Θέλω κάποιον δίπλα μου, να μου κρατάει το χέρι όταν αρχίζει να τρέμει απ την κρίση ή το βράδυ που σηκώνομαι με κλάμματα και δεν θυμάμαι και γιατί.

Δεν θέλω να φύγω αύριο.
Καθόλου.
Αλλά θα φύγω γιατί αν μείνω εδώ θα κινήσω υποψίες σε φίλους και γνωστούς.[ωραία δικαιολογία δεν βρήκα για να με παρακινεί???]
Και είπαμε, αυτά μένουν μεταξύ μας...

Καλές διακοπές!!
[και κυρίως Να περάσετε τέλεια]
[για την παρακολούθηση ισχύει το ίδιο που ίσχυε και στις προηγούμενες αναρτήσεις!!]

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Ο άλλος μου ο εαυτός*

Έχω μέρες να πάω στη ψυχολόγο, αύριο έχω ραντεβού.
Το πρώτο πράγμα που είχα πει πριν κάνω την πρώτη φορά το χατίρι στη μαμά μου και πάω ήταν ότι δεν θέλω να εξαρτηθώ από αυτήν.
Δεν θέλω να σκέφτομαι πότε είναι το επόμενο ραντεβού.

Και νομίζω ότι έτσι κάνω τώρα.
Νομίζω ότι μόνο εκεί είμαι εγώ και αυτά που αισθάνομαι μπορώ να τα πω.


Όλοι έχουμε ανάγκη από κάποιον να μιλήσουμε σε μία δύσκολη στιγμή.
Πόσο μάλλον όταν αυτή η δύσκολη στιγμή κρατάει 4χρόνια.
Πόσο μάλλον όταν δεν ξέρεις ακριβώς ποιο είναι το πρόβλημα.
Θα ήθελα πραγματικά να ένω έναν λόγο από αυτούς που θα σε έβαζαν σε ψυχιατρική κλινική.

Να με κακοποιούσαν στο σπίτι.
Να με κορόιδευαν στο σχολείο.
Να μην είχα φίλους.
Να με είχαν βιάσει.
Να ήταν αλκοολικοί οι δικοί μου.
Να μην είχαμε να ζήσουμε.
Να έπαιρνε η αδερφή μου ναρκωτικά.

Αλλά δεν γίνεται τίποτα από όλα αυτά.
Όλα φαινομενικά είναι τέλεια.
Και πολλοί θα πούνε ότι είμαι αχάριστη
Και για υτό δεν ήθελα ποτέ να μοιραστώ τίποτα.

Το πρόβλημα μου όμως το αισθάνομαι μεγάλο.
Χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου.
Και τα προβλήματα μπορώ να τα συζητήσω μόνο μαζί της.
Η μαμά μου τα ακούει και θέλει να καταλάβει το βλέπω, αλλά δεν μπορεί.
Οι φίλοι μου νομίζουν ότι βγαίνοντας έξω και γελώντας όλα είναι καλά.

Και δεν θέλω να με λυπάται κανείς.
Δεν είμαι για λύπηση.
Τα έχω όλα.
Ίσως παραπάνω απ όσα πραγματικά χρειαζόμουν.
Δεν μου λειψαν ούτε τα χάδια, ούτε η αγάπη, ούτε η εμπιστοσύνη, ούτε τα λεφτά, ούτε οι φίλοι...

Μόνο εγώ μου έλειψα.
Αυτό είναι το δυστύχημα.
Και προσπαθώ να με βρω...
Μην με κατηγορείτε γι αυτό, και μην με θεωρείτε αναίσθητη και ότι δεν βλέπω τι γίνεται γύρω μου.
ΒΛΕΠΩ.
ΞΕΡΩ.
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ.
ΝΙΩΘΩ.
ΠΟΝΑΩ.

Αλλά όταν παίζεις θέατρο 4χρόνια
βλέπεις
ξέρεις
καταλαβαίνεις
νιώθεις
πονάς
σαν να είσαι αυτός που υποδύεσαι
και όσι σαν αυτός που πραγματικά είσαι.


[Σας παρακολουθώ όλους αλλά ανώνυμα, συνεχίζω να μην ξέρω γιατί]

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Κακά ξεμπερδέματα!

Περίεργο, έχω γράψει και έχω σβήσει πάνω από 10φορές αυτά που γράφω.
Δεν είναι απίθανο να ξανασβήσω και τα τωρινά αλλά είμαι στις 25 λέξεις και ακόμα δεν έσβησα τίποτα, καλό είναι αυτό.

Μάλιστα!!Άλλαξα και παράγραφο!
Το τελευταίο διάστημα οι γονείς μου δνε κάνουν ρούπι χωρίς εμένα, δεν ξέρω μάλλον μ έχει φοβηθεί το μάτι τους.
Σήμερα λοιπόν το πρωί ήταν να πάμε στο χωριό για μία βολτά.
Και δεν πήγαμε και ο λόγος ήμουν εγώ γιατί με έπιασε μία κρίση μέσα στο αυτοκίνητο καθώς πηγαίναμε.

Είμαι 22χρονών και αυτή τη στιγμή είμαι απολύτως εξαρτώμενη απ τους γονείς μου, ιδιαίτερα την μαμά μου.
Το θεμά δεν είναι αυτό, δεν μ ενοχλεί πχ που δνε δουλεύω[μ ενοχλεί και αυτό αλλά εδώ που φτάσαμε είναι το τελευταίο που με απασχολεί!]αλλα όταν έχεις μάθει αλλιώς, και έχεις συνηθίσει να βλέπεσαι με τους γονείς ή το πρωί που φεύγουν για την δουλειά και εγώ γυρνάω από έξω ή σε κανένα κυριακάτικο τραπέζι ή στα πεταχτά το μεσημέρι ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ξαφνικά να είσαι συνέχεια μ αυτούς.

Βασικά θα ήθελα να διελευκάνω κάποια πράγματα περί ψυχολογίας και κατάθλιψης, που πιστέψτε με τα έψαξα πολύ.
Όταν πριν λίγα χρόνια διαπίστωσα ότι κάποια πράγματα δεν μ αρέσουν, δνε έδωσα μεγάλη σημασία, συνέχισα με αυτά και τα κουκούλωνα κάτω από μανδύες, τα κλάμματα κάτω από γέλια, την αποτυχία κάτω από ευχαρίστηση, την ζήλεια κάτω από αγάπη.

Όταν μπήκα την πρώτη φορά μέσα στο ιατρείο, αφού συστηθήκαμε και είπαμε τα βασικά περί κανόνων ψυχολογίας και τα σχετικά με ρώτησε "Τι σε έκανε να αποφασίσεις να κλείσεις ένα τέτοιο ραντεβού;" και η μόνη απάντηση που είχα να δώσω ήταν "Εγω δεν ήμουν έτσι".

Από τότε που θυμάμαι την μαμά μου να μου μιλάει για την νονά μου δεν μου έλεγε τίποτα άλλο από το "Η νονά δεν θα έρθει να σου φέρει τα δώρα, θα πάω εγώ να τα πάρω, δεν έχει διάθεση" ή "Η νονά δεν θα έρθει στα γενέθλια σου γιατί δεν έχει διάθεση"
Παρ όλα αυτά όποτε έβλεπα την νονά μου, μου φαινόταν περιχαρής και ιδιαίτερα ευτυχισμένη. Είχε την δουλειά της, τα παιδιά της, τα ταξίδια της, τα ωραία της, τα λούσα της, τις βόλτες της.

Η κατάθλιψη είναι παρεξηγημένη έννοια.
Ο άνθρωπός που πάσχει, ιατρικά αποδεδειγμένα, από αυτήν δεν διαφέρει σε τίποτα από κάποιον άλλο.
Το κακό είναι ότι πολλοί είναι επηρεασμένοι από τις τραβηγμενες απ τα μαλλιά περιπτώσεις και απ τις ταινίες.
Δεν είναι όλοι οι καταθλιπτικοί σε ψυχιατρικές κλινικές και οι περισσότεροι δεν χρειάζεται καν να μπούνε.
Η μεγαλύτερη μάστιγα είναι η παραπληροφόρηση πάνω σ αυτήν, παρά η ίδια η κατάθλιψη.

Για να μιλήσω με προσωπική εμπειρία, μέχρι πριν 10μέρες έβγαινα κανονικά έξω με τους φίλους μου, και ντυνόμουν και στολιζόμουν και γελούσα.
Οι τελευταίες 10μέρες μου ήρθαν λίγο βαριά,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν βγαίνω απ το σπίτι.
Βγαίνω από το σπίτι αλλά έχω μία μανία καταδιώξεως, παίζω λίγο κρυφτό πίσω από κολόνες της ΔΕΗ όταν βλέπω γνωστό και κάθομαι πολλές παραπάνω ώρες στην τηλεόραση.
Δεν θα πω ψέματα, μένω και αρκετές ώρες σο κρεβάτι με καττεβασμένα τα παντζούρια.
Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν γιατί υπάρχει λάθος αντίληψη της κατάθλιψης.

Και εγώ λάθος την είχα.
Γι αυτό και όταν μου είπε η γιατρός ότι βρίσκομαι σε κατάθλιψη τα τελευταία χρόνια μου ήρθε λίγο βαρύ.
Αλλά τώρα είμαι σε θέση, και στην πιο κατάλληλη[δεν με τιμάει αυτό] πιστεύω να αναθεωρήσω τις απόψεις μου.

Η κατάθλιψη προκαλεί κακό μόνο σ αυτόν που την έχει.
Αυτό το "δεν ξέρω τι θέλω"
το ανευχαρίστητο
η αστάθεια σε ότι λές και αισθάνεσαι
η αβεβαιότητα των πράξεων σου
καταστρέφουν την ζωή σου χωρίς να το καταλάβεις και πιστεύεις ότι "φάση είναι, θα περάσει".

Πριν λίγους μήνες είχε μπει η μαμά μου σε ένα νοσοκομείο για μία προγραμματισμένη επέμβαση.
Υπήρχε ένα παράθυρο στο διάδρομο που έβλεπες μία αυλή η οποία όπως μου είπε ένας γιατρός ήταν ο χώρος τον ψυχασθενών.
Δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να συγκρίνω εμένα με κανέναν από εκείνους τους ανθρώπους αλλά η επιστήμη λέει ότι η ψυχολογία του ανθρώπου έχει στάδια για να φτάσει σ εκείνο που εγώ και εσύ έχουμε στο μυαλό μας όταν ακούμε για κατάθλιψη.

Είμαι σε μεγάλο δίλλημα τελευταία.
Δεν μπορώ να μην σηκώνω τα τηλέφωνα για πολύ ακόμα, ούτε να μην απαντάω στα μηνύματα.
Αλλά το πρόβλημα είναι να συνεχίσω από εκεί που είχα μείνει 15μέρες πριν ή να μοιραστώ το πρόβλημα;;

Αύριο είναι η επόμενη συνεδρία.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά χαίρομαι!


***Ααα επίσης θα ήθελα να πω ότι παρακολουθώ όλους όσους με παρακολουθείτε αλλά δεν φαίνομαι στην πίνακα παρακολουθήσεων, δεν ξέρω γιατί!!

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

1η συνεδρία.

Καλησπέρα!!
Είναι η αρχή ενός μπλογκ που μπορεί να σε αφήσει παγερά αδιάφορο.
Δεν το αρχίζω για να αρέσει σε κανέναν. Το αρχίζω από ανάγκη.
Δεν θα συστηθώ με όνομα, επίθετο, ασχολίες και ενδιαφέροντα.
Θα συστηθώ με ανάγκες.
Η ανάγκη του να εξωτερικεύω αυτά που σκέφτομαι.
Η ανάγκη να μην αισθάνομαι εξωγήινη.
Η ανάγκη να έχω συμμάχους.
Η ανάγκη να μην με λυπούνται.
Η ανάγκη να μ αγαπάνε όσοι αγαπάω.
Η ανάγκη να κάνω κάτι καλά.
Η ανάγκη του ενός "μπράβο".

Η μεγαλύτερη ανάγκη μου είναι να ξανασηκωθώ εκεί που ήμουν.
Ούτε ψηλά, ούτε χαμηλά, εκεί που το ύψος μου έφτανε.
Έπεσα σε μία ύπουλη παγίδα τα τελευταία χρόνια χωρίς να το πάρω χαμπάρι.
Τις ώρες που ανέλυα τους άλλους και τι θα ήθελαν να κάνω για να είναι ευχαριστημένοι μέσα μου με έτρωγε αυτο το αναθαματισμένο και δεν το καταλάβαινα.
Το κατάπινα μέρα με την μέρα όλο και πιο βαθιά και να σου να χαμόγελα και τα ποτά και τα ξενύχτια και κανένα σημάδι.

Μέχρι που έπεσα απότομα στην πραγματικότητα.
Χωρίς κανένα λόγο και αιτία που να μην προυπήρχε.
Και έτσι πήρα τα μαύρα μου τα χάλια
και πήγα σ αυτήν.
Πρώτη μέρα σήμερα.
Αυτό το ιστολόγιο θα είναι το χρονικό μιας θεραπείας.
Μιας ψυχολογικής θεραπείας.
Μιας θεραπείας εύρεσης των πραγματικών αναγκών μου
και καταπολέμησης της κατάθλιψης.

Θα ήθελα κάποιον πριν 4χρόνια να μου πει "δεν είναι κακό αυτό που περνάς"
"δεν είσαι η μόνη που αισθάνεσαι έτσι"
"υπάρχουν ελπίδες"
δεν θα έπεφτα στη λούμπα να σκέφτομαι αυτή τη στιγμή αν είμαι τρελλή και αν έχω πρόβλημα.
Έχεις αιστανθεί ποτέ να πέφτει πάνω σου μία μαρμάρινη μαύρη πλάκα και να μην μπορείς να κάνεις κάτι??
Να μην μπορείς να αναπνεύσεις??
Να μην βρίσκεις λύσεις για τα απλά?
Να θέλεις να ξεσπάσεις?

Είμαι άτομο που δεν ξεσπάω εύκολα και καταπίνω πολλά απ όσα μου συμβαίνουν για να μην επιβαρύνω άλλους.
Και επιβάρυνα εμένα με 4χρόνια αντιδραστικής κατάθλιψης που φρόντισα κανείς να μην καταλάβει.
Δεν σκοπεύω να κλαφτώ αλλό, ούτε να κρύψω αυτά που με βασανίζουν πίσω από δικαιολογίες της πλάκας και να μοιράζω ψεύτικα χαμόγελα και γέλια.
Ζήτησα βοήθεια.
Από τους δικούς μου.
Και από μία ειδικό.

Θα το παλέψω...
Για να χαρίζω τα πραγματικά μου χαμόγελα.

Θα θέλα αυτό το μπλογκ να είναι μία διέξοδος.
Και σεβόμενη το απόρρητο των συνεδριών ας πούμε ότι αυτά θα μείνουν μεταξύ μας...